Noud was kerngezond, een vrolijke dierenvriend, die net zou gaan oefenen op de peuterspeelzaal. Tot hij, op een zomerdag in augustus, met zijn hoofd in het koordje van een rolgordijn bleef vastzitten. Wat artsen ook probeerden, de 2-jarige Noud was niet meer te redden. Een ongeluk, een nutteloze dood die voorkomen had kunnen worden als zijn ouders op de hoogte waren geweest van de gevaren. “En daarom doen we ons verhaal. Laat zijn dood een waarschuwing zijn voor anderen.”
“Kijk, hier staat zijn bedje. Een safaritruck. Hij sliep er net een weekje in.” Moeder Judith loopt samen met haar man Björn een rondje door de kinderkamer van Noud. Dat proberen ze iedere dag wel even te doen, zodat het een fijne plek blijft voor de ouders. Al laten ze er eigenlijk ook iedere dag wel weer een traan, want in de kamer is het speelgoed van Noud verruild voor rouwlinten en condoleancekaarten die ze kregen na het overlijden van hun zoontje. En dat beeld went niet.
Het is nu ruim vijf maanden geleden dat de nachtmerrie voor Judith en Björn begon. Wat er precies is gebeurd, vertellen ze eenmalig aan RTL Nieuws. Niet omdat het hen oplucht, want het voelt zwaar om in gedachten weer terug te gaan naar die fatale dag, maar omdat ze hopen dat andere ouders zo’n verschrikkelijke gebeurtenis bespaard blijft in het leven.
Judith, Björn, hun twee dochters en Noud verhuisden in het voorjaar van een rijtjeshuis in Dronten naar een boerderijwoning in het Drentse Beilen. Omringd door hun twee paarden, drie pony’s, een schaap en vele kippen voelde het gezin zich er al snel thuis. Noud vooral, want hoe klein hij ook was, hij was één met de dieren. “Als je met hem naar de speelgoedwinkel ging, vroeg hij nergens om. Ging je met hem naar de dierenwinkel, dan moest en zou hij een kam meenemen om de paarden te borstelen. Dat was Noud: een jongetje vol liefde voor mens, dier en natuur.”
‘Alles was veilig, dachten we’
Om te zorgen dat alles kindvriendelijk was voor Noud, begonnen zijn ouders na de verhuizing gelijk met het veilig maken van de tuin. Er kwam een omheining bij de dieren, zodat de dierenvriend er niet zomaar naartoe kon. En binnen werden kindersloten en een cameraatje op Noud zijn kamer geïnstalleerd. “We hadden overal aan gedacht, alles was veilig, dachten we.”
Maar op 19 augustus, als vader Björn met één van zijn dochters naar school is en moeder Judith buiten staat, komt hun andere dochter Julia schreeuwend aangerend. “Noud is dood!”, is het enige wat ze kan roepen. Het geluid ging door merg en been, Judith hoort het nu nog, vertelt ze terwijl ze haar tranen inslikt.
Noud was even daarvoor op bed gelegd, voor zijn middagslaapje. Julia hoorde wat gerommel in zijn kamer, dus ging ervanuit dat hij weer wakker was geworden. Ze wilde hem uit bed halen, deed de deur van zijn kamer open, en zag Noud levenloos hangen bij het raam.
Moeder Judith rende zo hard als ze kon het huis in. In haar hoofd nam ze verschillende scenario’s door: hij is vast uit bed gevallen. Of van een stoel gevallen misschien. Hoofdje gestoten, mogelijk even het bewustzijn verloren, maar dood? Nee, dat kan toch niet?
“Maar ik kwam binnen en ik zag Noud niet in zijn bedje liggen, hij lag er ook niet naast. Toen keek ik verder de kamer in en zag ik hem onder het raampje hangen, met een koordje om zijn nek gewikkeld.”
Noud keek zo graag naar buiten
Noud moet zelf de vensterbank in zijn geklommen. Hoe is nog altijd de vraag, want de kast die voor het raampje stond, was uit veiligheid al weggehaald. Uit het raam waren de paarden te zien, waar Noud altijd zo graag naar wilde zwaaien als hij wakker was. Het moet fout zijn gegaan toen Noud na het kijken naar de paarden, naar beneden wilde glijden. Hij kwam daarbij met zijn hoofdje in het koord van het rolgordijn terecht. Hij raakte verstrikt, en kon er zelf niet meer uitkomen.
Moeder Judith: “Ondanks dat het koord strak om zijn hoofd zat gedraaid, kreeg ik hem vrij snel los. Ik legde Noud op de grond en toen kwam een vriendin binnenlopen. Ze begon hem gelijk te reanimeren, ik kon alleen maar gillen. Ik belde 112 en ik heb alleen maar geroepen: mijn kind is dood, mijn kind is dood.”
‘Ik was in shock’
Björn: “Het enige wat ik te horen kreeg, was dat Noud werd gereanimeerd. Ik heb mijn dochter meegenomen, ben het gesprek uitgerend en met alle gevaren van dien ben ik met een gigantische snelheid van Assen naar Beilen gereden. De traumahelikopter landde net toen ik aankwam, verder kan ik me vrij weinig meer herinneren van dat moment. Ik was in shock.”
Na zo’n half uur reanimeren, kreeg Noud weer een hartslag, hij was er weer. Maar de trauma-arts vertelde direct aan de ouders van Noud dat het foute boel was. “Hij had het over hersenschade, maar dat hoor je op dat moment niet. Hij leefde weer, en daar hou je je als ouders aan vast.”
‘Afscheid nemen van je toekomst’
Björn: “Het was intens verdrietig. Je moet afscheid gaan nemen van je toekomst. Ik heb van alles tegen hem gezegd, dat ik voor zijn zussen en moeder ga zorgen, dat ik hem ontzettend ga missen, dat ik zo vreselijk veel van hem hou.”
Stichting Make a Memory legde de laatste momenten van Noud in het ziekenhuis vast. En ook toen Noud weer thuis was, werden foto’s gemaakt van het moment dat de dieren van hem afscheid namen.
Judith laat de foto’s met tranen over haar wangen zien. “Kijk, hier komt het paard nog even knuffelen met Noud. De dieren reageerden zo bijzonder op het afscheid. Ze missen hem nu nog steeds hoor. Zo ligt de poes van Noud nog elke dag in zijn bedje, wachtend tot hij erbij komt liggen.”
‘Dit mag nooit meer gebeuren’
Judith en Björn hopen dat alle ouders die dit verhaal lezen, hun gordijnen gaan controleren op kindvriendelijkheid. “Zo voelt zijn dood minder nutteloos, want dat was het: een nutteloze dood. Hij was kerngezond, zou de dag na zijn overlijden voor het eerst op de peuterspeelzaal gaan kijken. In een fractie van een seconde was zijn leven voorbij. Maar dit ongeluk kan dus ook in een fractie van een seconde voorkomen worden. Dat is voor ons het moeilijkste om mee te leven. Maar hoeveel leed wij daar de rest van ons leven ook door moeten dragen: we hopen dat door Noud zijn dood, anderen gewaarschuwd zijn. Dit mag nooit meer gebeuren.”
Waar moet je precies op letten?
Na contact met RTL Nieuws is de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) langsgegaan bij Judith en Björn om daar onderzoek te doen naar het desbetreffende rolgordijn. De NVWA heeft echter niet kunnen achterhalen welk merk en type rolgordijn betrokken was bij de dood van Noud, aangezien de gordijnen na het traumatische ongeluk waren weggegooid. Vermoedelijk ging het om een rolgordijn van voor 2014. In dat jaar zijn er strengere eisen aan dit soort gordijnen ingevoerd, die de kans op dit soort ongelukken moeten verkleinen.
De NVWA geeft desgevraagd tips aan een ieder die zijn rolgordijn na dit verhaal wil controleren.
Zo raadt de NVWA iedereen die raambekleding koopt aan goed te letten op de bediening van de raambekleding. Deze moet zonder koorden zijn, of – als er wel sprake is van koorden – voorzien zijn van een veiligheidssysteem. Het gaat dan bijvoorbeeld om een breakaway-systeem. Hierbij breekt de lus na 5 seconden als er een gewicht van meer dan 6 kilogram op het trekkoord wordt uitgeoefend. In de gebruiksaanwijzing van het gordijn moet staan hoe het veiligheidssysteem moet worden geïnstalleerd.
Voor alle geïnstalleerde rolgordijnen, lamellen en jaloezieën die al in huis hangen, geldt dat de bedieningskoorden buiten het bereik van jonge kinderen moet worden gehangen. Dat kan door het rolgordijn op een hoogte van zeker 150 centimeter van de vloer te hangen, zodat kleine kinderen er niet bij kunnen. Maar dat kan ook door een systeem te installeren waarop overtollig koord kan worden gewikkeld, zodat er geen koord meer loshangt naast het gordijn.
Bron : rtlnieuws