Recensie ‘Voor altijd ons kind’, door Saskia Beverloo*
Voor altijd ons kind. Een prentenboek over het verlies van een baby, voor ouders, grootouders en (toekomstige) broertjes en zusjes. Ontroerend en raak.
In dit boek zijn de ouders van een baby op komst de vertellers. Met weinig woorden wordt in prachtige poëtische taal een sfeer van blijde verwachting geschetst: “Je was nog maar zo klein als een kiezelsteen, maar wij waren zo blij als de zon en de maan samen.” In de daaropvolgende pagina’s wordt een toekomst gedroomd over babykleertjes, een knuffel, liedjes zingen, verhaaltjes vertellen en spannende avonturen.
“Maar op een dag gingen de zon en de maan uit. Alles was plots zwart-wit-grijs.”
Na deze gitzwarte bladzijde voel je in het vervolg van het verhaal de ontreddering en het immense verdriet. En daarna de worsteling om verder te gaan. En soms weer even te kunnen genieten ‘van een paardenbloem die in duizend stukjes rondvliegt’. Maar talrijk zijn de momenten waarop het kind weer in de gedachten komt. Soms op heel onverwachte momenten, “en vooral als plotseling iemand – een heel lief iemand- ons vasthoudt.”
“Je zal voor altijd bij ons horen.”
In dit boek zijn tekst en illustraties een twee-eenheid. De tekeningen zijn net zo poëtisch als de tekst. Op elke pagina staan de vader en moeder en een roeibootje. Op de eerste pagina’s spat de verwachting en blijdschap ervan af. Samen zitten de ouders in het bootje, roeien, dromen en hangen babykleertjes op. Op de dag dat ‘de zon en de maan uitgingen’, zie je het bootje in een kloof tuimelen, op een zwart en donkergrijze pagina. Ook de daaropvolgende pagina is grotendeels in grijstinten. Het bootje staat op de kant, de ouders kijken de kloof in en strekken hun armen naar beneden. Het zijn maar kleine figuurtjes met nauwelijks detail, maar toch grijpt hun houding me erg aan. Ook de pagina erna is donker van kleur. De moeder zit in het bootje, aangeslagen, de vader trekt het bootje over het droge. Weer een pagina verder wordt de kleur lichter, de moeder duwt het bootje, de vader trekt het bootje, nog altijd over het droge. Ze zwoegen.
Gaandeweg worden de pagina’s lichter, vriendelijker. Het bootje is weer in het water. In een schaduw herken je het kind. Het kind dat er altijd bij zal horen.
Dit boek is geschreven voor ouders en andere betrokkenen die te maken kregen met een miskraam, een doodgeboren kindje of een kindje dat kort na de geboorte is overleden.
Marjolein Visser, de schrijver van het boek, heeft veel gesprekken gevoerd met ervaringsdeskundigen en zorgprofessionals. Heel mooi laat ze in dit boek zien hoe het proces van verwachting, ontreddering en opkrabbelen verloopt.
Ik denk dat dit boek een goed aanknopingspunt kan zijn om met toekomstige broertjes en zusjes te praten over het broertje of zusje dat ze nooit gekend hebben. Want ook al kennen zij dit kindje niet, het is wel het kind van hun ouders.
Ook zorgprofessionals die te maken krijgen met overleden baby’s, zoals IC’s neonatologie, verloskundigen, en uitvaartverzorgers, zouden dit boek voor ouders beschikbaar moeten hebben.Ik kwam in aanraking met dit boek omdat ik kortgeleden afscheid heb moeten nemen van onze kleinzoon, hij is maar zeven dagen oud geworden.
Het boek raakte me omdat elke zin en elke illustratie zó herkenbaar is. In de illustraties zie ik zo onze eigen kinderen die hun baby verloren. Het geeft hoop dat ook zij over enige tijd niet meer zwoegend hun bootje door het zand duwen.
Voor altijd ons kind.
Auteur: Marjolein Visser (tekst) en Janneke Ipenburg (illustraties)
Uitgeverij Leopold
Publicatiedatum: oktober 2024
* Saskia Beverloo is oprichter en docent van Muziekcentrum Harlekijntje. Daar geeft zij onder andere Muziek-op-Schoot (0-4 jaar) en Spelen-met-Muziek (4-7 jaar). Samen met Tineke Vlaming schreef ze het prenten-liedjesboek ‘Voor alles een liedje’.
bron : vakbladvroeg